Curlin und Azacar (A)

De voskleurige merrie met een leeftijd van inmiddels 3 jaar stond nog steeds bij de tralies van het hok wat grensde aan het hok van de zwart gekleurde hengst naast haar, zijn ogen zo ijsblauw en prachtig als het maar kon met de naam Azacar die hij droeg. Ze brieste en hief haar hoofd sierlijk, haar kont bevatte nog steeds bloed door de zweepslagen en haar vacht beefde nog lichtjes van angst maar door de hengst voelde ze zich wel veilig ookal stonden ze niet in 1 hok, het was omdat hij daar stond en zij hier, haar bruine ogen schootte om de omgeving heen waarna ze weer bij Azacar uit kwamen... Haar vacht was nog steeds nat en droogde op sommige plekken al iets op maar niet veel dus dat was wel weer jammer, het was een koude donkere stal. Ze stond tegen de tralies aan met haar linker flank omdat haar rechter pijnlijker was en meer bloed bevatte dan de andere kant. Stomme mensen ook bedacht ze zich tegelijker tijd. Waarom was ze hier ookal weer bedacht ze zich daarna waarna ze rustig weer haar aandacht op Azacar vestigte

Voor een paar seconden sloot hij zijn ijsblauwe ogen en liet zijn lichaam tegen de wand van de stal leunen. Die maar een meter hoog was. Vanaf daar ging de wand over in tralies. Zijn neus leundde nog altijd tegen de tralies en nu pas viel het hem op dat er bloed uit zijn neus drupte. Had hij daar zelf voor gezorgd of had hij een dreun van de jongen gehad? Hij wist he tniet eens meer. Zo was hij weg geweest. Toen hij zijn ogen weer opende keek hij in de heldere bruine kijkers van Curlin. Ergens voelde hij zich wel op zijn gemak. Ondanks dat hij opgesloten zat in zo'n klein hok als deze. Want hij was niet alleen. Normaal gesproken vond hij het juist heerlijk om alleen te zijn. Behalve nu. Diep van binnen vond hij het fijn dat Akeana én Curlin hier waren. Zorgen vielen van hem af en eindelijk begon de enorme hengst zich te ontspannen. "Vertel eens Curlin. Waarom ben je ons gevolgd?". Sprak hij met zijn schorre stem. Die iets minder afstandelijk klonk dan daarvoor.

toen ze merkte dat er bloed van zijn neus af droop keek ze even verbaasd maar het verbaasde verborg ze al snel weer, Ze merkte dat hij zijn ogen sloot waarna hij ze weer dicht deed, ze liet haar hoofd en neus rusten tussen de tralies, moe was ze ondertussen een klein beetje geworden maar zichzelf eraan overgeven nooit, ookal moest ze zichzelf dood rennen, rennen zou ze altijd. Zacht brieste ze. "Waarom ik jullie gevolgd ben ? ik wilde het veulen helpen, een veulen moet niet zo'n evaring hebben, ookal, ze zullen er wel harder van worden maar of het goed is" zei ze zo helder mogelijk, haar stem had zich een beetje laten gaan en toonde geen emotie, njhaa probeerde. Zelf was ze ook nog jong, ze had zelf ook geleefd in gevangenschap en fijn was het aan de ene kant totaal niet geweest, "Ik wilde jouw eerst bevrijden" sprak haar stem daarna waarna ze veder sprak. "Dan had de ene hun af kunnen leidde en de ander het veulen kunnen bevrijden waarna we hadden kunnen vluchten maar ter vergeefs, ze moesten me snappen en me slaan zoals gewoonlijk met die rot zwepen, ik heb die dingen nooit gemogen" zei ze rustig en ze keek weer naar de prachtige blauwe ogen van Azacar, "Jij wilde het veulen helpen omdat je er voor zorgd, en ze je vader noemt" zei haar stem rustig

Een scheve grijns verscheen op zijn gezicht toen hij zijn afstandelijke houding beetje bij beetje van zich af liet glijden. De merrie had gelijk. En tegelijk gaf het hem een goed gevoel. Zijn blik liet hij over haar heen glijden tot hij haar achterhand zat. Daar zat een lelijke wond op die nog aardig bloedde. Meteen richtte hij zijn hals op en kneep zijn ogen tot spleetjes. "Komt dat door hen?". Vroeg hij met een stem waarin duidelijk woedde te horen was. Jeesz. Waarom maakte hij zich zo druk? Het had vast met de omstandigheden te maken want gewoonlijk reageerde hij totaal niet zo. Stukje bij beetje herpakte hij zichzelf weer en kalmeerde wat. Zijn hoofd liet hij wat zakken. Vlak bij dat van Curlin en keek haar toen weer recht in haar prachtige bruine ogen aan. "Weetje.." begon hij ineens zacht maar schudde toen zijn hoofd. Waar was hij toch mee bezig. Stomme sukkel. Fluisterde hij zichzelf toe. Heel langzaam, en onopvallende bracht hij zijn neus dichter bij de van Curlin tot hij op een paar centimeter afstand van haar stil bleef staan. Ditmaal wendde hij zijn hoofd niet af of schoot terug naar achter. Hij was uitgeput. En kapot. Maar niet gebroken dat nooit. Maar helemaal zichzelf was hij niet. En of dat nou door vandaag kwam of de merrie dat wist hij niet.

Ze volgde zijn bewegingen en zijn ogen met de hare. Toen ze merkte dat hij naar de wond keek en hij sprak. "Komt dat door hen ?" keek ze even naar de wond, ze voelde het eigenlijk niet eens meer en waardoor wist ze niet, door de hengst, of omdat ze het allemaal spannend vond. Ze wist het eigenlijk niet eens. "Ja, ton ze me sloegen met die gekke zwepen omdat ik jullie wilde bevrijden" zei haar stem rustig. Haar vacht beefde nog eventjes waarna ze helemaal ontspande, ze dacht alleen nog maar aan de hengst Azacar, Toen hij heel zacht weetje zij keek ze hem eventjes aan. "Wat weet ik ?" vroeg ze zacht en onzeker, niet wetend wat hij er mee wilde meegeven. Zijn neus was na een tijdje op enkele centimeters van de hare vandaan, ze vond het niet erg, ze vond het eerder fijn dan vervelend. Ze vertrouwde hem eigenlijk gewoon meteen, ze brieste zachtjes en liet haar hoofd nog steeds steunen op de tralies.. Het touw lag nog steeds om haar hals, het eerste touw had striemen veroorzaakt toen de jongen Ryan haar had geprobeerd te vangen. Ze wilde het eraf halen maar ze wist dat dit niet het gooide moment was om het te doen en ze wilde nu liever hier met Azacar staan dan dat ze dat gekke ding van haar hals af haalde

Hij glimlachte vaag naar haar. Zoals alleen hij dat kon. En dan was het nog zeer charmant ook. Azacar had veel merrie's ontmoet maar die vielen in het niets bij Curlin. Want hij moest toegeven dat ze eigenlijk best aantrekkelijk was nu hij zo dichtbij haar stond en haar goed kon bekijken. Daarnaast probeerde ze hem te redden terwijl ze zo haar eigen leven in gevaar bracht en niet te vergeten haar poging Akeana te beschermen. Zijn dochter die toch ook wel wat voor hem betekende. Ook meer dan hij toe wilde geven. En dan kende hij haar pas net. Want ze was pas een paar uur oud en al meteen voelde hij zich verbonden met het kleine zwarte schepseltje. Van de kant van Akeana hoorde hij niets. Eigenlijk hoopte hij dat ze van vermoeidheid in slaap was gevallen. Hoe stom het ook klonk het liefste wilde hij nu bij háár zijn. Dat ze tenminste bij hem in de stal stond zodat ze toezicht op haar kon houden. Maar nee hoor. Die tweevoeters waren weer eens zo dom. Azacar snoof eens zacht waarna hij Curlin weer aan keek. Hij hoorde haar stem en keek haar even zwijgend aan. Weer wilde hij iets zeggen maar hij kon het op de een of andere manier niet . Het leek alsof zijn keel dichtgeknepen werd.

Toen de hengst vaa glimlachte wat eigenlijk best charmant was greens ze terug. haar hoofd liet ze ondertusse nog steeds rusten, zijn glimlach zorgde ervoor dat ze vlindes in haar buik kreeg, het was raar dat het zo was maar ze voelde een soort band tusse haar en Azacar... Ze had zichzelf opgeofferd om het veulen te redde waarna ze nu naast een hengst stond waar ze stapel veliefd op was geworden, haar gevoelens wonnen het nu overduidelijk van haar angst, Liefde tegen angst... Het was raar, ook had ze nooit geloofd op liefde op het eerste of tweede gezicht maar hierna toch wel. Haar ogen sloten zich voor enkele secondes en ze brieste zacht,haar neusvleugels trilde zachtjes heen en weer. Na enkele secondes opende ze haar ogen weer en keek ze in de ijsblauwe ogen van de zwarte hengst, de hengst die haar hard had gevonden, de meeste hengsten konden hem niet vinden,, Ze zeiden ookwel dat haar hard verborgen lag achter een stenen muur, een muur waar niets of niemand doorheen kon breken. Meestal was ze ook hard en dacht ze eigenlijk aan niets of niemand maar nu, iemand had zich door haar muur heen kunnen werken en het tegendeel kunnen bewijzen. Haar hoofd hief ze iets op en ze liet haar hals naar beneden zakken en het touw gleed naar beneden, van haar hals over haar hoofd heen en ze gooide het touw meteen naar de uitgang van het hek, ze wilde er niet bij in de buurt komen omdat ze niet wilde, ze was niet gebroken maar nu gewoon uitgeput, ze had er gewoon geen zin in en wilde haar energie daar niet eens aan verspillen. Ze liet haar flank weer rustte tegen de tralies en wat zich daaronder bevond. Haar hoofd liet ze weer rustte bij de tralies, haar neus deed ze er weer tussen zodat ze haar hoofd een soort van kon laten rustten en natuurlijk Azacar kon zien, Haar oren stonden in zijn richting gedraaid zodat ze kon opvangen wat hij haar wilde zeggen wanneer hij dat wilde doen natuurlijk.. Haar bruine ogen stonden weer gericht op zijn hoofd en op zijn blauwe ogen, zijn ijsblauwe ogen. Waarom stonden ze afgezonderd van elkaar en niet gewoon bij elkaar. Ze wilde eigenlijk het liefst liggen maar dan kon ze Azacar niet meer zien en dat wilde ze niet, ze wilde bij hem blijven, hem blijven zien... Want alleen bij hem voelde ze zich op haar gemak,kon ze zichzelf gerust stellen en denken dat het een soort van veilig was, dat alles goed zou komen, wat hopelijk ook zou gebeuren. Ze zou er alles aan doen om te laten merken dat alles goed zou komen... Ze zou zichzelf voor 100% geven om alles goed te laten komen. Ze zou zich niet weer laten breken, zeker niet nu ze eindelijk vrij was, maar nu was ze toch weer gevallen... Ze keek naar Azacar en vergat alles omzich heen voor enkele secondes.

[had insp ofso xD]

Azacar voelde zich kalmeren. Voelde zich ontspannen. Een bries ontsnapte diep vanuit zijn keel. Maar geen moment. Niet één seconde liet hij haar blik los. Het was echt raar voor hem. En normaal zou hij helemaal niet toegeven maar hij vond Curlin toch best wel heel erg aantrekkelijk. Een glimlach verscheen op zijn gezicht toen hij daar aan dacht. Wat was hij eigenlijk een mietje geworden zeg. Maargoed. Als Akeana en Curlin de enige twee paarden waren die hij liefhad en hij tegen de rest gewoon op zijn Aza's deed dan was er toch niets aan de hand? Want ook slechte paarden konden toch verliefd worden? Bij het woord verliefd ging er een huivering door zijn lichaam. Toch wendde hij zijn blik niet van haar af. Gewoon, omdat ze daar te mooi voor was. En Akeana lag vredig te slapen dus daar hoefde hij zich geen zorgen over te maken. Het maakte hem niets uit waar ter wereld hij was. Zolang Curlin en Akeana maar bij hem waren. Dan was alles oké. En Aza liet zijn neus tegen de tralies rusten. Nu echter precies naast de neus van Curlin.

Curlin bleef nog steeds zo rustig. ze ontspande helemaal met hem naast zich. Ze voelde zich minder angstig dan eerst, zekerder dan eerst, als of alles waar ze zich zorgde over maakte weg was. Ze schudde lichtjes haar manen en brieste zacht. Haar ogen bleven nog steeds naar zijn ijskoude mooie blauwe ogen kijken, ze was gewoon simpel weg verliefd op hem, weg van hem geworden. Als sneeuw voor de zon die nooit meer zou vergaan, ze brieste nog is en keek even verbaasd toen zijn neus naast de hare lag en hem net niet raakte.