Een hinnik naar Curlin

Terwijl Chance O' Baico door de duinen stapte genoot hij van de wind door zijn manen. Hij snoof de lucht diep op. Hij keek rond naar de zee. De meeuwen die erbovendoor vlogen. Zo wild en vrij. Zo zorgenloos. Gewoon nooit bang hoeven zijn om gevangen en verkocht of geslacht te worden. Hij droomde wel eens om te kunnen vliegen. Hij werd uit zijn dagdroom gehaald door een konijn die net voor zijn neus wegschoot. Hij dacht er al een tijdje over om in een kudde te gaan. Samen ben je tenslotte sterker! Hij liet een lange hinnik horen. Hopend dat een paard het zou horen.

Sierlijk draafde de voskleurige merrie over en tussen de duinen. Het was heerlijk ontspannen om hier te kunnen zijn. Vanaf hier kon je de zee duidelijk ruiken en zien. Ze schudde lichtjes met haar hoofd, ze had pas een kudde overgenomen van haar oma die hier had geleefd. Zij was de enigste van de familie die nu nog leefde, iedereen boven haar was overleden. Gestorven. Simpel weg gewoon weg dacht ze. Ze brieste en haar neusvleugels trilde zachtjes op en neer. haar hoofd hief ze vrolijk in de lucht terwijl ze de geur nog eens goed op snoof. Ze rook nog een geur en haar blik werd oplettender. Haar oren stonden strak naar voren en haar ogen gleden over het gebied heen. Toen ze een hinnik hoorde ging ze over in galop, haar benen strekte zich niet helemaal maar ze had er al een aardig tempo in. Ze naderde de richting van waar ze de hinnik had gehoord. Ze begon te draven en hinnikte naar de hengst zodra ze hem zag verschijnen in haar gezichtveld. Haar oren stonden strak naar voren en ze stopte een paar meter voor de hengst terwijl ze de omgeving nauwletend in de gaatte hield. Zolang je in beweging was dan was je veiliger dan dat je stilstond. Weer brieste ze en keek ze naar de hengst. "Je riep ?" zei haar stem helder.

Hij had niet verwacht dat er iemand zou reageren. Hij was al aangestapt opzoek naar een plek waar gras groeide. Hij keek verbaast op toen hij ineens antwoord kreeg. Hij steigerde hoog en kwam met een plof neer. Het zand stoof omhoog. Hij keek haar vrolijk aan toen ze voor hem stond. Hij keek naar haar. Hij had al ooit over haar gehoord. Een paard had het over haar. Zij zou de kudde in het gebied overnemen wanneer haar oma zou sterven. Hij wist niet dat dit al was gebeurd omdat het paard het al lang gelede had vertelt. 'Ik was opzoek naar een kudde om me bij te voegen zodat ik mee kan helpen ze veilig te houden' Vertelde hij haar.

De merrie liet haar ogen over de hengst glijden en kwam tot de conclusie. Hij was ongevaarlijk en hoorde waarschijnlijk niet bij de jagers. En al zou dat zo zijn, ze was niet bang om te vechten. Haar vacht was op sommige plekken donker gekleurd van het zweet wat zich had gevormd door de spanning die ze had gehad. De spanning,omdat het hier aan de ene kant behoorlijk gevaarlijk kon zijn. Haar hoofd gooide ze omhoog en ze luisterde naar de stem van de hengst toen deze sprak. "Ik ben de leider van de kudde, eigenlijk Leidster. De kudde draagt de naam Running Free . De kudde was eerst van mijn oma, maar zij is overleden en nu heb ik de kudde geérfd." zei haar stem weer helder en op sommige woorden trots. Haar hoofd hief ze even op en ze keek even oplettend omzich heen terwijl haar staart heen en weer sloeg.

Hij luisterde naar de merrie voor hem. Ze klonk trots over haar kudde. Logisch.. Wie droomde er nou niet van een eigen kudde? Dacht hij. Hij keek naar haar. 'Zou ik lid van de kudde mogen worden?' Vroeg hij aan haar. Hij hoopte natuurlijk dat ze ja zou zeggen maar als ze nee zou zeggen zou hij het gewoon respecteren. Hij keek afwachtend naar haar. Hij had zijn houding tot nu toen heel kalm gehouden. Zodat hij echt ongevaarlijk over zou komen. Niet dat ze hem dalijk uit bedrijging zou zien want hij wilde niet vechten met haar.

De merrie stapte rustig een rondje om hem heen en bekeurde hem nog een keer op z'n uiterlijk. Hij had een mooie sterke bouw. Toe hij begon of hij bij de kudde mocht keek ze hem even aan. "Voordat ik je bij de kudde laat,wil ik dat je eerst meer over jezelf verteld. Ik ken je niet,weet je naam niet. Terwijl jij al meer weet van mij dan ik van jouw" zei ze rustig terwijl ze hem weer aan keek. "Dus, vertel over jezelf. Stel je voor en vertel iets meer over jezelf dan dat ik nu op dit moment weet" sprak haar stem helder en zeker

Hij keek naar haar. Hij volgde haar met zijn ogen toe ze om het heen stapte. Hij luisterde naar wat ze zei. Iets over zichzelf vertellen.. Hij wist niet of dat wel heel slim voor hem was. Hij was tenslotte opgevoed door een mens.. Mischien mocht hij dan niet meer bij de kudde.. Hji twijfelde even. Hij gokte het er maar op. 'Oke.. Ik ben Chance O' Baico maar word meestal Chance genoemt of Baico. Ligt eraan wat andere makkelijker vinden.. Eh.. Bij mijn geboorte stierf mijn moeder.. Ze was samen met mijn vader gevangengenomen en door de achtervolging had ze niet meer de kracht om zelf nog in leven te blijven na mijn geboorte.. Mijn vader hebben ze afgemaakt omdat hij 'onhandelbaar' was volgens hen.. Toen had een beschermer mij gered en opgevoed. Ik zie hem nog wel eens en help de ranger's soms omdat ik wil dat mijn verleden zich opnieuw afspeelt bij andere paarden..' Vertelde hij. Hij keek naar haar en probeerde in te schatten hoe ze zou reageren. Zodat hij optijd kon ontwijken voor een eventuele trap of iets dergelijks.

Rustig luisterde de merrie naar het verhaal van de hengst. Ze had niet verwacht dat hij was gered en geholpen door een Ranger. Njhaa, zij zelf was ook ooit gered door haar verzorger die haar vrij had gelaten toen ze bijna gedekt moest worden. Haar oren draaide richting hem en ze bleef luisteren. Haar staart sloeg heen en weer terwijl haar neus de geur van het zeewater opving. Een zachte bries verliet haar neus en ze keek hem weer aan "Oke," zei ze even en dacht na. "Zolang je de Ranger of Rangers niet naar de kudde toe lijdt is het goed, doe je dat wel dan word je zonder pardon uit de kudde verjaagt" zei haar stem rustig en ze keek hem aan waarna ze zich een kwartslag omdraaide