Curlin, can you hear me?

Amelize spitste haar oren en keek om zich heen, maar alweer; er was niemand. Ze voelde zich de laatste tijd zo alleen, ze had echt weer behoefte aan gezelschap. Ze liet haar hals weer zakken, zodat haar mond het water raakte. Het water was koud, en er was een sterke stroom. Moeizaam slikte ze het water door dat in haar mond was gekomen en het voelde als een ijsblok in haar maar aan. Amelize had besloten dat ze bij een kudde wilde, niet meer alleen. Ze was het helemaal zat, dat gereis alleen. De witte merrie deed haar hoofd weer omhoog en haalde diep adem, om vervolgens een harde hinnik te geven, die voor Curlin bedoeld was. Zij was de leidster van de, tot nu toe, enigste kudde in het hele gebied, dus daar waren waarschijnlijk de meeste paarden. De hinnik kwam onverwachts voor Amelize, ze had er niet bij nagedacht, maar gewoon gehinnikt. De echo van de hinnik was nog te horen, en ze luisterde ernaar totdat hij wegstierf..

Rustig stapte de merrie over de stenen die naast de kreek lagen. Ze stapte erover heen en bracht haar neus bij het water naar beneden. Ze was egenlijk opzoek naar nieuwe paarden voor in haar kudde maar zij besliste niet voor hun dat moesten hun zelf doen. Ze brieste zacht en haar neus raakte het water. Het was koud maar ze had dorst dus moest ze het maar gewoon drinken. Ze deed haar neus iets veder naar beneden zodat ze het water kon drinken. Het was ijskoud maar het was wel lekker. Ze gooide haar hoofd weer omhoog en schudde zich uit waardoor er een paar stenen onder haar benen wegschoven. Ze sprong snel achteruit en draaide zich om en stapte weer veder, hier kwamen de jagers meestal niet omdat ze simpelweg de weg hierheen niet wisten. Maar de beschermers wisten het ook niet. Aan de ene kant wel goed en aan de andere kant niet zo. Ze brieste nogmaals en haar neusvleugels trilde zachtjes daarbij. Ze hoorde een hinnik op een niet zo grootte afstand waarvan ze zich nu bevond. Hij was gericht aan haar, Curlin. Een vriendelijke luide hinnik verliet haar keel sneller dan ze had verwacht. Haar hoofd droeg ze fier en oplettend in de lucht terwijl ze naar de richting toe draafde. Toen het paard in haar gezichtsveld kwam minderde ze vaart en ging ze stappen,bij de merrie zelf kwam ze tot stilstand. "Hooi," sprak haar stem helder "Mijn naam is Curlin, en jij bent degene die mij riep ?" vroeg haar stem rustig en helder aan de merrie terwijl haar ogen snel over het gebied schoten

Amelize hoorde een hinnik als antwoord en keek naar de plek waar die vandaan kwam, en toen het paard eindelijk in beeld kwam spitste ze haar oren naar voren en brieste tevreden. Twee vliegen in een klap; ze zou waarschijnlijk straks een lid zijn van de kudde Running Free, én ze had gezelschap. Toen Curlin op hoorbare afstand was en tegen Amelize zei of ze haar riep gaf deze meteen antwoord.Ik ben Amelize stelde ze zichzelf eerst voor en daarna ging ze verder met haar verhaal. Ja, klopt. Ik zou graag bij de kudde willen. Ik ben de laatste tijd namelijk nogal alleen en zou graag weer wat paarden om me heen willen sprak ze snel, maar toch duidelijk. Ze keek Curlin vragend aan en wachtte op antwoord. Snel bestudeerde ze de merrie eventjes. Ze was voskleurig en had een witte bles. Ze was ongeveer even groot als Amelize, misschien ietsje kleiner. Ze zag er erg aardig uit, en Amelize zag zichzelf wel naast haar lopen.

Rustig brieste Curlin en bleef ze op een klein afstandje staan om de merrie helemaal in te kunnen schatten, om te kijken hoe ze was. Toen ze sprak gingen haar oren strak naar voren en keek ze de merrie nieuwsgierig en vriendelijk aan. De merrie was ietsjes groter dan de sterke voskleurige volbloed maar dat gaf haar niet, zolang zij beter wist was het oke. Haar neus hield ze even omhoog en schudde er wild mee waarna ze begon met spreken "Oke, Amelize, ik zou het leuk vinden als je in de kudde zou komen" sprak haar stem rustig en vriendelijk terwijl ze de merrie weer aankeek met haar bruin gekleurde ogen die onder haar lange sierlijke wimpers rustte