If you're not invited, go away!

Dark Spirit volgde Mila naar een betere plek, dit gebied heette de kliffen.
Met een kille grijns keek hij rond, dit was een geschikte plek om lekker ongestoord samen kunnen zijn. Hij was tevreden, als het nodig was kon hij hier lekker vechten en moorden.
"Dit is inderdaad een Duistere plek, heerlijk gewoon." Gromde Spirit goedkeurend maar kil.
Hij trok een sprintje en sprong over een klein kloof achtig ding, hij sprong er sierlijk en ruim overheen.
Dark Spirit keek Mila kil aan en wenkte haar grommend. Hij gromde wat. Dark Spirit brieste grommend. Spirit keek om zich heen, het was een duistere plek, tevreden graasde hij wat.
Opeens sprong hij briesend achteruit, voor hem brokkelde een stukje van een klif af.
Dark Spirit wist wel dat het best gevaarlijk was maar dat boeide hij niet, met de oren verder in de nek graasde hij stilletjes maar woest verder.
Woest rukte hij aan het korte gras.
De hengst keek weer om hem heen en probeerde scheuren te vinden, dat kon later nog wel eens van pas komen.
Perongeluk stond hij op een scheur, de klif bewoog wat.
"Niet dat ik bang ben maar ik ga op een andere klif staan, hier is te weinig ruimte om weg te springen als dat noodzakelijk is."
Gelijk sprong hij behendig op een grotere klif, de klif was niet alleen groter maar er zaten ook minder scheuren in.
Kil keek hij achterom naar Mila...

[Mila~ Danku!]

Mila liep rustig voor op terwijl Dark Spirit haar volgde. Ze waren op weg naar de kliffen, dat was tenminste beter dan dat strand. ''Ja, het is een duistere plek.'' Mompelde Mila terwijl ze zwiepte met haar staart. Mila zag zijn wenkje en sprong soepel en sierlijk over de klif heen. Ze trapte opeens keihard tegen het stuk steen dat naar beneden brokkelde. Zo die was ook weg. Mila keek naar alle scheuren en zei: ''Ja ik ga hier ook maar even weg.'' Mila grinnikte en sprong op hetzelfde stuk als Spirit. Daar graasde ze in kilte verder.

Mila sprong sierlijk opdezelfde klif waar Dark Spirit stond, hij stapte even opzij en begon ook wat te grazen. Hij haatte stilte, en brieste grommend. Woest zwiepte hij met zijn staart, het was een kort gebaar en zijn harde staart had een horzel geraakt, de horzel viel dood neer. Dark Spirit keek niet eens op, het gebeurde dagelijks en het was niet slecht om een klein vliegje te doden. Hij hoefde niet te pronken voor een horzel die dood was.
Spirit keek op, het was hier veel beter dan op het strand.
"En nu?" Hij liep een rondje en graasde weer een beetje.
Als je de tijd nam om de hengst te bekijken zat hij vol met littekens en oude wonden, door het bloedrode vacht viel het nou eenmaal niet op.
Er zat zelfs een litteken net boven zijn oog die doorliep tot het puntje van zijn oor, maar door de dikke voorpluk zag je het niet...

[inspi is goed in verstoppertje!]

Een fel zonlicht vulde de kliffen op, Het licht werd meegevoerd in de wind. En verspreidde overal hier in de kliffen licht. De zachte hitte die er van af kwam werd ook meegevoerd in de wind. Maar dat zou niet lang meer duren. De winter kwam eraan. Het zou koud worden er zou sneeuw vallen. Het zou een zware winter worden. Het eten bepakt in sneeuw, of overlaad met bevroren bladeren die in de herfst zijn gevallen. En bevroren gras sprietjes in de kou. Met een gure wind die ze heen en weer blaast. Paarden die honger zullen lijden. Of misschien wel doodgaan eraan. Er zou een honger nood lijden. Maar misschien is alles wel een leugen gaat het een prachtige winter worden met spierwit sneeuw. En mooie ingepakte bomen. Maar toch ook is het eten nou ja, het meeste eten ongedeerd misschien word het zo'n winter maar misschien ook niet. Misschien wordt het de beste winter ooit! Maar misschien wel de slechtste winter ooit. Die vraag kwam ieder jaar opnieuw. En ieder jaar moest iedereen opnieuw eten zoeken. Mila schudde haar zelf uit en zei: ''Weet ik veel.'' Het klonk onge intresseerd en dat was het ook zeker.