Silence!

Mila galoppeerde woest door de zee heen. Ze was alleen maar dat boeide haar nu helemaal niks! Ze had niet een totaal slechte zin en had dus ook totaal geen behoefte aan gezelschap. Nou ja het lag eraan welk gezelschap. Met haar oren woest in haar nek, en haar ogen dodelijk en een glas hard laagje, galoppeerde ze woest door. Zwieptend met haar staart keek ze rond. Ze steigerde hoog en ging het water uit, rustig maakte ze een sliding stop voor de duinen. Opeens hoorde ze gekraak. ''Kom tevoorschijn!'' Zei ze dominant. Ze balde haar spieren die nu echt heel goed zichtbaar waren.


[Alleen Dark Spirit!]

De dominante hengst draafde met woeste bewegingen door het strand, hij was nooit echt eenzaam en had nooit behoefte aan gezelschap.
Een paar maanden geleden had hij een hengstige merrie ontmoet, het werd een klein gevecht en het was gelijk spel.
Dark Spirit moest toegeven dat ze best sterk was voor een merrie.
Woest hinnikte hij rauw en zette tijdens de steiger af met zijn achterbenen, zo leek het alsof hij sprong.
Krachtig galoppeerde hij door het strand, in de verte zag hij een maar al te bekende schim.
Dark Spirit greens kil en stapte ernaartoe.
"Kom tevoorschijn!" Hoorde hij haar zeggen.
"Wel, wel als we daar niet de merrie zonder naam hebben." Greens hij.
"Zou je zo vriendelijk willen zijn om nu wel je naam te zeggen." Vroeg Dark Spirit mierzoet.
Hij keek welliswaar nog steeds kil en dodelijk, maar dat hoorde bij hem.
Hij keek in de ogen van de merrie en wachtte af...

Mila grijnsde even kil.
En zag de hengst tevoorschijn komen.
''Wel, wel wel.. Daar hebben we Dark Spirit.''
Zei ze kalm maar kil en dodelijk.
Ze knikte eens en zei:
''Ik heb het je beloofd Dark Spirit. En zelfs een puur slecht paard komt zijn belofte na naar een ander puur slecht paard. Mijn naam is Mila. Je mag me vragen waarom, maar verwacht niet het beste antwoord.''
Mila keek zuur bij wat zei. Haar ouders!
Die vuile iedereens vriendjes, dat waren het!
Van die vuile goed zakjes die iedereens vriend waren.
Mila was slecht.
Haar ouders hadden die woede in haar opgeborrelt.
Die woede die ze nu vaak had.

"Ah, nou Mila.
Ik vind het oninteressant om te weten waarom je Mila heet, dus ik hoef geen antwoord.
Ik moet toegeven dat jij het ook waard bent om mijn naam te weten en voilà, nu weet je mijn naam, Dark Spirit."
Spirit's houding bleef dominant en greens ijskoud bij het zure gezicht dat Mila trok.
De hengst legde zijn oren 1cm minder plat in zijn nek, hij wist ook niet waarom maar hij had een paar gevoelens voor haar.
Hij kon natuurlijk niets anders doen dan het te negeren.
Dark Spirit brieste woedend, een slecht paard had geen emoties.
Gelijk legde hij zijn oren weer plat tegen zijn schedel.
Nors keek hij Mila weer aan

[sorry echt flut!]

Mila greens en zei: ''Ja, die naam had ik bij ons vorige bezoekje al gehoord. En dat is maar mooi, want ik heb ook echt geen behoefte om het te zeggen.'' Mila voelde haar zelf al wat minder chagrijnig, gewoon omdat Dark Spirit nu aardig deed. Rustig nam ze een hapje vers gras van de duinen, en kauwde het fijn waarna ze het doorslikte. Mila brieste eens en wachtte geduldig op antwoord.

"Er is geen ene reet te doen hier!" Gromde hij woedend.
Boos keek hij Mila aan, die was aan het grazen.
Dark Spirit ging ook maar wat grazen, maar eerst ging hij een paar stappen de andere kant op.
Zijn oren vlogen naar voren en hij tilde zijn hoofd met een ruk op, waakzaam keek hij rond.
Toen hij niemand zag gingen zijn oren weer naar achteren, maar hij had geen trek meer.
Dark Spirit had enorm veel zin om te doden en keek om zich heen.
Opeens greens hij kil, niet ver van hem liep er een vos.
Hij hinnikte rauw en ging over in de aanval, hij schoot langs Mila en greep het hulpeloze dier met zijn tanden.
Het dier beet hem in zijn neus, Spirit liet hem los en stond gelijk op de keel, hij had geen zin om hem pijnloos te laten sterven en liet hem langzaam stikken.
Telkens haalde hij licht zijn hoef van de vos af, het beest ademde uit en gelijk stond er weer druk op de nek.
Hij vond het amuzant.
De vos kon nog wel piepend en vechtend in ademen en als hij wou uitademen verslapte de greep weer.
Zo liet Dark Spirit hem langzaam en pijnlijk stikken.

Nadat de vos dood was zette hij zijn krachtige tanden erin en rukte het hoofd eraf, oh wat was dat bloed heerlijk!
Het bloed droop van zijn snuit op het hoofdloze lichaampje van de vos.
Met een valse glimlach keek hij achterom naar Mila...

''ach joh. Er is bijna niemand meer in UH. Bijna iedereen is weg, of is de hele tijd ergens verborgen.'' Mila verveelde haar zelf niet echt. Ze keek rustig toe hoe Dark Spirit de vos doodde, en zijn kop eraf rukte. Mila knikte op zijn glimlach en liep naar de vos toe, even snoof ze er aan. Ja dat beest had meerdere geuren, dat beest was zwanger! ''Goedzo, je hebt net een vrolijk zwanger beest gedood.'' Mila brieste even en liep naar het water, waar ze verkoeling zocht. Ze ging heel even liggen in het water en rolde. Maar al snel stond ze op.

"Hé ik ben een massa moorder." Zei hij nors en quasi verbaast.
Hij keek toe hou Mila in het water rolde, "Lekkere verkoeling gezocht." Vroeg hij ietwat uitdagend, maar hij liep naar het water en dronk ervan.
Gulzig dronk hij van het water, het was wel verfrissend moest hij toegeven.
"Ben blij dat er hier bijna niemand is." Gromde hij.
Dark Spirit keek naar Mila, het was een mooi paard moest hij toegeven.
Hij steigerde woest, hij verveelde zich dood!
Woest brieste hij.
"Mila, er is hier niets aan, ik wil iets doen, moorden ofzo." Gromde hij.

[color=darkred]''Ja en?''[color] Mila snapte echt niet wat hij nou bedoelde.
Ze schudde haar hoofd en zei: ''Ja het is erg verfrissend.''
Mila schudde haar zelf even uit en zei vervolgens: ''Hoezo dan?'' Mila, was er wel benieuwd naar. Ze keek naar de hengst, hij was wel knap. Maar ze zag echt helemaal niks in hem. ''Dark Spirit laat dit een les zijn. Ik heb een jaar meer levenservaring dan jij. En ik zou je iets zeggen: Ik weet dat jij geen gekke wannabe bent. Maar de hele tijd steigeren en willen moorden is gewoon eenmaal wannabe. Zo zit de wereld gewoon in elkaar.'' Mila was 5, maar ze was wijs over slechte paarden. En wanneer je een wannabe bent of niet.

"Ik zal je vraag beantwoorden, dat eerste was een grap.
De 2e vraag zal ik ook beantwoorden, dan ben ik niet steeds in de weer, ik heb af en toe een hekel om gestoord te worden, en ook omdat ik dat gewoon vind." Hij had zijn woede wat verzacht maar hoe dan ook het klonk zoals altijd rauw en woedend.
"Ik moet je onderbreken, ik steiger alleen omdat ik me verveel en om dan iets te doen, en natuurlijk ik moord graag.
Nou, heb jij iets anders om hier te doen dan?" Deze keer klonk hij een beetje geinteresseerd.
Hij keek om zich heen, Dark Spirit zag niks wat hij kon doen en trapte maar een beetje op het dode lichaam, hij hoorde het lichaam sterk kraken.
Deze keer ramde hij met zijn hoef het lichaam, nu hoorde hij het galmen door het strand.
Dark Spirit stopte weer, het karkas trok horzels enzo aan.
Hij schopte het karkas ver weg.
De hengst keek Mila weer aan, hij had steeds sterkere gevoelens voor haar.
Charmant keek hij Mila aan, hij wou steeds meer luisteren naar dat gevoel.
Hij hief zijn staart iets, niet dominant maar meer vleiend.
Mila trok hem steeds sterker aan, hij verlangde al een beetje naar haar.
"Je hebt inderdaad een jaar meer ervaring dan ik."
Hij wist steeds zekerder dat Mila ook echt bij de Duivel hoorde.
"Moet ik aannemen dat het een compliment is, dat je weet dat ik geen gekke wannebe ben?" Vroeg hij.
Hij keek verleidend in Mila's ogen...

Mila grinnikte eens ''Ja vast.'' Zei ze glimlachend, en zo dat het klonk alsof ze het niet echt bedoelde en het gewoon een grapje was, dat was het ook wel. Even zwiepte ze met haar dikke staart, ze had zelf een chocolade kleurige vacht. Maar haar manen waren vele tinten lichter, en hadden ook verschillende tinten. Haar ogen zo blauw als de maan, schenen in het licht van de zon. En zei: ''hm.. Oke wat jij wilt. Maar word je een wannabe genoemd dan moet je niet heel woest worden.'' Mila was een jaar wijzer dan de hengst, en wist zelf ook wel dat hij zich beter niet als een gekke wannabe moet gedragen. Mila brieste even en zwiepte nogmaals kort met haar staart. ''Tja. we kunnen naar een ander gebied toe.'' Stelde Mila voor, ze voelde haar zelf niet aangetrokken naar Dark Spirit. Maar merkte dat hij dat wel naar haar voelde. ''Ja, en neem maar aan dat dat een van mijn zeldzame complimenten is.'' Zei Mila kalmpjes.

"Oke, ik hoef niet naar een ander gebied, en ik ben van mezelf al woest, toch erg bedankt voor de tips.
En dan zal ik wel dankje zeggen." Dark Spirit oogde zichzelf rustig, en kalmpjes.
In feite was hij dat ook.
Hij kreeg sterkere gevoelens voor de merrie, "Dan is het nu mijn beurt voor zeldzame complimentjes, je vecht niet als de meeste meiden, je vecht goed.
Maar, denk maar niet dat je elke keer complimenten krijgt, ookal zijn er gevoelens voor je." Dark Spirit zei dat laatste iets harder, maar niet woedend.
Hij meende wel wat hij zei, maar hij had een hekel aan al die verlijders dus dit compliment was éénmaal.
De paint hengst keek kil en emotieloos in de ogen van Mila.
Hij zou niet gaan slijmen of veranderen, hij bleef wie hij was.
Doordringend keek hij haar aan.
Spirit kromde zijn hals iets, met nog steeds een strakke blik op de merrie.
Zijn spieren waren duidelijk zichtbaar, en rolden woedend onder zijn huid.
Hij glimlachte kil naar de merrie...

Mila knikte als dat ze het dankje had aanvaart. Ze keek rustig rond. Nou wat zeurde hij dan als die niet naar een ander gebied wou? "Dan is het nu mijn beurt voor zeldzame complimentjes, je vecht niet als de meeste meiden, je vecht goed.
Maar, denk maar niet dat je elke keer complimenten krijgt, ookal zijn er gevoelens voor je." Mila was even stil. Wat zou ze hier van moeten zeggen? Even keek Mila rond, maar al snel pakte ze haar op. En zei: ''Ik hoef ook heus niet duizenden complimentjes, nee al dat geslijm is niks voor mij. En dat van die gevoelens. Ach. Ik vind je leuk dat zeker, maar de gevoelens zijn er nog niet zo sterk.'' Mila zwiepte met haar staart omhoog. Opeens rook ze een geur zoet en sterk. Oh nee! Begon ze nou hengstig te worden alweer? En dat dan ook precies op dit moment! De vorige keer was toch al erg genoeg geweest? Nou ja. Toen was ze het maar een beetje dus dat was niet zo heel erg, maar nu... De hormonen van Mila begon al te werken.

"Ik heb ook een hekel aan dat geflirt en geslijm.
En gevoelens tja ze zijn niet sterk inderdaad, maar ik hoef ze ook niet echt, en ik hoef nog geen partner." Beaamde hij.
Dark Spirit keek Mila aan, nee de gevoelens waren dan wel steeds sterker maar absoluut niet echt sterk.
Spirit was wel opgetogen dat Mila ook gevoelens voor hem had, dat maakte het ook wel iets makkelijker.
De rode hengst hoefde ook geen complimentjes.
Opeens sperde hij zijn neusgaten open, hij rook een rottend karkas.
Dat karkas van de vos kon het niet zijn, die was nog vers.
Hij vertrouwde op de geur en keek om zich heen.
Helaas waren het 3 rotte vissen die hij rook.
Dark Spirit keek weer naar Mila, hij kon het verkeerd hebben maar hij dacht dat ze weer hengstig was...

''Een partner? Nee nu geen behoefte aan. Misschien later maar nu niet.'' Beademde Mila de woorden van Dark Spirit. Mila zwiepte weer met haar staart. Daar moest ze nu maar eens mee ophouden. Anders kwam haar geur nog meer vrij, en daar had ze niet echt zin in. Mila haar hormonen werkte totaal tegen haar. Die verlangde juist naar het lichaam van de hengst. Het was vreselijk vond Mila. Die tweestrijd die ze nu had en voelde. Waarom kon er niet gewoon voor een keer naar haar geluisterd worden? Een keertje maar! Nooit werd er naar haar geluisterd nooit! Vroeger toen ze klein was, had Mila al meerdere keren gezegd dat ze slecht was, en dat haar ouders haar hadden moeten laten gaan. Maar ze geloofde het niet, en uiteindelijk heeft Mila hun vermoord, en was weg gelopen. Ook haar zusje Midflower luisterde nooit naar haar nooit! Ook zij stierf. Zou Dark Spirit al weten dat Mila hengstig is?

"Ik ga ook niet opeens totaal klef doen, maar laten we hierover stoppen, we hebben alleen gevoelens en meer niet."
Zou Mila al weten dat hij al wist dat ze hengstig was?
De hengst zwiepte met zijn staart, die rot beesten ook!
Kalm keek hij haar aan, hij dacht terug aan het gevecht.
Ja, dat was zeker weten een goede vechter maar hij wou haar niet teveel belonen.
"Hmm, heb jij familie?" Vroeg hij oprecht nieuwsgierig maar kil.
Hij bleef natuurlijk zijn kilheid behouden, daar leefde hij voor.
Langzaam kwam de hengst in beweging, hij liep een kwart rondje om haar heen en stond weer stil.
Er was eigenlijk geen rede voor, maar hij moest nou eenmaal bewegen.
Zijn passen waren nogsteeds woedend...

Mila knikte dat ze het met hem eens was, en brieste zachtjes. Ze schudde haar zelf uit en zwiepte kalmpjes met haar staart. ''Een familie? Ik had een familie. Mijn ouders waren goedzakjes, maar niet zomaar gewoon goedzakjes. Echte iedereens vriend goedzakjes. Zij hebben de kilte in me opgeborreld en ik heb ze vermoord. En mijn zusje, tja die... Die was ook een ieders vriend. Haar heb ik hier vermoord. En jij?'' Mila zei het allemaal met dezelfde eentonigheid haat allemaal haat! Mila brieste en wachtte af op antwoord. Ze keek naar de woeste passen van Spirit die nu bij haar buik stond. Mila draaide traag haar hoofd naar hem toe en wachtte op antwoord.

"Mijn ouders waren slecht, en werden steeds neutraler.
Ze hebben me welliswaar wel getraind maar toen ik ook neutraal moest zijn heb ik ze gewoon vermoord." Sloom keek hij naar het water en rolde er ook in.
Dark Spirit stond op en schudde zich uit, het was warm en de vogels floten.
Een prachtig lenteweertje, Bah!
Toen hij zag dat Mila naar hem keek keek hij emotieloos terug, hij tilde zijn staart op.
Kil wende hij zijn blik af en poepte, hij had er geen behoefte aan om naar haar te kijken terwijl hij zijn ontlasting dumpte.
Kil keek de hengst Mila aan. Dark Spirit zwiepte met zijn natte staart tegen zijn flanken, oeps had hij niet moeten doen, nu had hij een wesp boos gemaakt.
Toen de boze wesp hem op zet neus wou steken hapte hij ernaar, daarna sloeg hij met zijn neus de wesp.
De wesp lag nu wat te trillen in het zand, en werd meegevoerd door de zee.
Hij keek weer naar Mila en wachtte ongeduldig af...

''Tja. Ze zijn het leven niet waard. Die goedzakjes en neutrale paardjes.'' Mila zou haar ouders nooit vermoord hebben als ze slecht waren, maar ja dat waren ze nou eenmaal niet, pech voor hen! Mila zwiepte met haar staart, en keek even verveeld toe hoe Spirit rolde in het water. Ze schudde haar zelf uit, en draaide haar hoofd maar even weg toen Spirit zijn ontlasting deed. Ze zwiepte rustig met haar staart, en keek iet wat verveeld en traag toe hoe Spirit een wesp mepte, en doodde. Ze grinnikte even vals en keek wat rond. Man hij had gelijk het was echt saai hier maar ja. ''Zullen we naar een slechte plek, waar niet zoveel schaduw is?'' Vroeg Mila kalmpjes maar ijskoud.

"Ja, ik haat het hier." Walgde hij.
Verveeld keek hij naar Mila, "Ik ken hier weinig gebieden, ik zal jou maar volgen." Gromde hij kil.
Ja hij gromde nou eenmaal vaak, daar kon hij niets aan doen.
Spirit legde zijn oren ietsjes minder in zijn schedel maar ze stonden lang niet neutraal of goed, zijn oren lagen nog steeds plat maar iets minder.
"Het boeit me totaal niet of er schaduw is, maar het is zo góéd." Walgde hij grommend.
Als Dark Spirit echt woest was zag je net iets roods gloeien achter in zijn ogen, maar zo enorm goed verborgen dat de meeste paarden het niet eens zagen. Hij keek naar de gloeiende zon, en liep terug naar Mila.
Onderweg kwam hij een paar duinstruikjes tegen woest sprong hij erover heen, het was een klein verveeld sprongetje.
"Laten we gaan, we verdoen onze tijd hier. Op deze plek waar de goedzakjes komen." Hij volgde Mila...

[maak jij de topic aan?]