Don't even come close to me!

De woeste hengst denderde het gebied van de kreek binnen.
Hij deed geen enkele moeite om ook maar een beetje rustiger te doen, zijn ogen stonden kil en dodelijk, zijn oren lagen plat in zijn schedel, zijn staart stond fier omhoog en zijn hals was woest gebogen.
Ja als de boodschap niet duidelijk was, als je een goedzak was dan had je de kans om zonder reden verwond of gedood te worden door de woeste hengst.
Dark Spirit is de naam van de Overo Paint.
Hij stopte en steigerde hoog en boos, hij verjoeg iedereen bij de kreek en gulzig dronk hij woeste teugen, al zijn bewegingen waren woest, ook het drinken deed hij woest.
Dat was natuurlijk heel normaal, hij was een Evil met hoofdletter E.
Hij schopte gemeen naar een goedzakje dat te dichtbij kwam.
Opeens tilde hij zijn hoofd met een ruk op, hij rook een merrie.
"Kom tevoorschijn!" Riep hij dominant, een merrie kreeg hem niet absoluut niet klein!
Hij steigerde hoog en hinnikte woest, hij was vandaag in een goede bui, vergeleken andere keren.
Dark Spirit stelde zich dominant op en wachtte ongeduldig op de merrie, hij zou nog wel eens zien of hij er bang voor moest zijn.

[Mila~ Danku]

Denderende hoeven plonste in de kreek, alleen maar water spetters die naar achter stoven. Een nevelige mist stoof boven de kreek.
Mila was de naam van de woeste merrie.
Haar gevoelige oren kwaad plat tegen haar schedel en haar ogen ijskoud en dodelijk.
Zonder enige emotie racete ze door, zonder ook maar moeite te doen om te stoppen.
Wie oh wie durfde dominant tegen haar te doen?
Mila zwiepte woest met haar staart.
Ze had zin om te doden.
"Kom tevoorschijn!"
Mila zwiepte met haar staart omhoog en rolde met haar ogen in haar oogkas ja hoor. Ze was hengstig.
En dan ook nog eens zo'n hengst tegenkomen.
Mila had haar staart en hoofd fier omhoog geheven.
Dergelijk langzaam stapte ze langs de bomen.
''Jij! Hou je mond over mij. Zo iets bepaal ik zelf wel!''
Waren haar afkeurende en snauwerige woorden. Maar vooral dominant.
Fier stapte Mila een rondje om de hengst heen, en wachtte tot hij zou praten.
Ze grijnsde vals, en hield iedere beweging in de gaten met haar hemelsblauwe glinsterende ogen.
Maar haar hormonen sloegen op tilt ze verlangde naar het lichaam van de hengst maar dat wou ze niet!
Ja, Mila wist dat ze hoger op stond dan de hengst voor haar.

"Geef mij één hele goede reden waarom ik mijn mond moet houden!" Snauwde Dark Spirit haar af, hij greens vals en keek dodelijk gevaarlijk naar de merrie.
Op de één of andere reden voelde hij zich aangetrokken tot de slechte merrie, maar Dark Spirit negeerde het.
Hij keek toe hij ze een fier rondje om hem heen stapte met een valse grijns.
"Wat doet een merrie zoals jíj hier" waren de walgende woorden van de Evil hengst.
Hij hief zijn hoofd fier en keek recht in de ogen van de merrie.
"En als jij niets te bepalen hebt? He wat dan!" Schreeuwde hij woest, hij was woedend! Hoe durfde ze zich dominant op te stellen voor hem, Dark Spirit!
Hij drukte zijn oren nog platter en keek de merrie gevaarlijk aan.
Dark Spirit, die was slecht.
Hij had zijn eigen ouders gedood nadat ze hem geleerd hadden hoe hij een badass zou worden, hij heeft ze vermoord in koele bloede.
Hij greens bij de gedachte aan dat slachtveld, o wat heerlijk!
Al dat bloed!
In zijn lippen en op de lijken, dát was leuk!
Dark Spirit richtte zijn aandacht weer op de merrie, ze leek hengstig!
"En? Word jouw naam niet even gezegd!" Hij zei het uitdagend, spottend en door en door ijskoud.

''Als ik je die reden geef, dan onthoudt je hem toch niet!''
Zei ze vals, en spottend.
Mila grijnsde vals en had haar hoofd en staart, fier maar dominant.
Ze zwiepte woest met haar staart, en schraapte met haar hoeven.
''Ik ben hier gewoon! En wat doe jij hier?''
Zei ze weer dominant. ]
Haar chocolade kleurige vacht glansde in de zon.
Bedriegend was de merrie. Ze wist nog wel dat ze haar ouders had beloofd om hun nooit te doden ook al was ze slecht. Maar het bloedbad dat ze daar had meegemaakt was spectaculair geweest.
Ze trok haar lippen vals en spottend op.
Haar hemelsblauwe kijkers stonden recht in die van de hengst, zonder ook maar enige schaamte.
''Wie of wat geeft jou het recht om mijn naam te weten?!''
Zei Mila fel tegen de hengst.
Ze straalde kilte uit. Maar ze was ook ijskoud, emotieloos. Dodelijk, vurig.
En iets dat je uit alles kon merken hengstig.

"Ik heb het recht gewoon om je naam te weten." Snauwde Dark Spirit de merrie.
Hij kwam dreigend op haar af, maar bedacht zich en liep dominant om haar heen, hij begon echt zijn geduld te verliezen.
Een dreigende gloed kwam in zijn ogen, die het dodelijke alleen maar versterkte.
Hij steigerde half, alleen omdat hij zijn geduld begon te verliezen.
Dark Spirit maakte gelijk zijn houding weer dominant, en liep dreigend rondjes om haar heen.
Dark Spirit wist het zeker, ze was hengstig!
Hij straalde een dominante houding uit, en niet alleen dat, ook kil en slecht.
"Jij bent hengstig! Ik weet het zeker!" Hij glimlachte kil, hij wist haar geheimpje!
Dit maakte de situatie alleen maar makkelijker.
"En? Waarom ben jij hier, bij mij?" Dark Spirit zei het extra spottend om haar te pesten.
Woest zwiepte hij met zijn staart, hij vond het leuk.
Paarden pesten was zijn grote hobby, ookal waren het slechte paarden.
Hij bleef staan, Dark Spirit moest en zou haar naam weten!
Hij sprong op haar af al roepend, "ik wil je naam, NU!" Beval hij, Dark Spirit miste haar op een haar na.
Uitdagend, dodelijk en kil keek hij in haar kille ogen.

''Oja? Nou, ik zal eens wat zeggen: Ik zeg mijn naam niet!''
Mila was woest. Ze haalde uit naar achter toen de hengst rondjes om haar heen liep.
Niks ontgingen haar blauwe ogen net als de maan, in het zonlicht.
Die miste niks van de bewegingen, hoe de spieren rolde.
Ze zwiepte met haar staart, en raakte de hengst net.
''Dat gaat jou geen ene ruk aan! En sho what? Ik ben hengstig he! Eindelijk komen die minuscule hersenen van je erachter!''
'

Zei ze brutaal, en dominant.
Ze mocht die hengst niet echt.
En toen hij naar haar toe sprong ging hij echt te ver.
Mila sprong ook naar voren en tapte hem tegen zijn been.
Niet hard nee een waarschuwing.
Ze spande haar spieren en hield hem nog steeds in de gaten.
''Mijn naam krijg je niet! Nu niet, nooit niet!''
Riep ze woest.
Terwijl ze haar oren plat tegen haar nek had en ze brutaal en dominant.
Maar ook spotten, ijskoud en dodelijk keek.

Het was de druppel die de emmer deed overlopen toen de merrie naar hem hapte, met de woede in zijn ogen hapte hij terug.
En tot overmaat van ramp schopte ze hem tegen zijn been, hij werd woest.
Dit pikte hij niet, hij beet de merrie, het was zeker niet hard maar ook een waarschuwing.
Hij torende hoog boven de merrie uit, hij steigerde hoog en maaide met zijn voorbenen, zijn ene hoef schampte net haar achterhand.
"Heb het lef om mij nog eens aan te vallen en dan doe ik meer dan waarschuwen!" Dreigde Dark Spirit woest.
Hij balde zijn spieren maar bleef uitdagend staan en keek de merrie kil, dodelijk en woest aan.
Hij had het totaal gehad met de merrie, maar als hij zou gaan vechten was dat té wannebe.
De jonge hengst schraapte met zijn voorbeen, hij was woester dan eerst.
Opeens greens hij vals en kil, hij bleef rustig staan en keek diep in haar ogen.
"Nee inderdaad, dat gaat me geen ruk aan omdat ik het al weet! Je bent hengstig!"
Hij greens, de jonge hengst spande zijn spieren verder aan en stond klaar om uit te wijken als dat nodig was.
"Ik zal het je nog een keer uitleggen als je het vergeet, flik me dat nog een keer en ik waarschuw niet meer!" Nu greens hij vals en verleidelijk...

[sorry énorm inspiloos!]

Mila haar hormonen waren nu niet meer vol verlangen.
Nee vol met woede en de duivel in haar!
''Oja? Ik wist niet dat jij kon vechten?''
Zei ze fel.
Mila verbrak nonchalant alle veiligheids maatregelen die de hengst had genomen.
Ze liep nonchalant dichterbij.
En toen ze dicht bij genoeg was liep ze een kwart rondje om hem heen.
Het leek alsof ze niks ging doen.
Maar opeens uit het niets beet ze hard in de schoft van het paard.
Het bloed stroomde door haar mond, het was echt heerlijk.
Even deed ze haar ogen dicht maar daarna liet ze los.
Nonchalant liep Mila naar achter dat ze zo'n 1 meter van hem verwijd stond.
En keek hem brutaal aan.
Ze schraapte met haar hoe en vermorselde wat steentjes.
Die hengst ging echt te ver vond ze!
Ze spande haar grote sterke spieren, die duidelijker zichtbaar waren dan die van de hengst.
De hengst was groter zo'n 10 centimeter.
Maar Mila wist dat ze hoger op stond.

Woest viel hij aan, hij beet haar hard vlak voor haar staartwortel, hij beet zo hard dat toen hij los liet hij een met bloed bedekt stuk vel had.
Met een grijns keek hij naar de grote open wond.
"O nee? Dan is dat genoeg bewijs." Zei hij kalm, maar kil.
Hij steigerde weer en raakte de merrie volop in de buik, hij vond dat hij genoeg gedaan had en liep terug naar zijn plek.
Dark Spirit had nog steeds het vel in zijn mond, hij vond het heerlijk!
Het bloed zat overal op zijn hoofd.
"Je hebt geluk gehad dametje, dat was de láátste waarschuwing." Dreigde hij woest en kil.
Rustig bleef hij staan om verdere aanvallen te voorkomen.
Natuurlijk was hij boos en wou hij een gevecht, maar hij keek eerst even wat haar reactie was.
Met een valse grijns keek hij haar aan.
Dark Spirit vond het bloed echt zo leuk dat hij het vel in zijn mond pakte en begon het af te likken.
Intussen hield hij de merrie scherp in de gaten, wat haar reactie zou zijn...

Mila stoof weer naar voren, toen een klein stuk velletje uit haar kond werd gegrist.
Ze stoof kwaad naar voren en steigerde hoog, toen ze terug kwam raakte ze de hengst zo hard tegen zijn hoofd dat hij als die slap is bewusteloos kon vallen.
Mila deed een stap naar achter nu stonden ze gelijk.
''Je hebt me laten zien dat je het waardig bent mijn nam te weten. Maar eerst wil ik jou naam weten!'' Beveelde Mila.
Als hij haar naam zou willen weten, dan zou hij er wel wat voor moeten doen.
Mila had haar hoofd fier in de lucht geheven, en haar staart ook hoog in de lucht.
Ze stond dominant. Dat wist ze zelf ook wel, en het boeide haar helemaal niks wat die hengst vond.
Ze schudde haar zelf uit.
Ze stonden nu gelijk, en als die hengst nu zal aanvallen had ze een heel groot bewijs dat hij een gekke wannabe is.
''Heb ik geluk? Heb ik geluk!? Ik denk eerder dat jij geluk hebt Meneertje Je wilt niet weten. Maar ik ken iets wat veel paarden niet kennen en kunnen.'' Zei ze fel

''Heb ik geluk? Heb ik geluk!? Ik denk eerder dat jij geluk hebt Meneertje Je wilt niet weten. Maar ik ken iets wat veel paarden niet kennen en kunnen.''"Hmm waarom zou ik willen weten wat jij kan? En waarom zou ik jou kunnen vertrouwen? Maar goed, mijn naam is Dark Spirit, nakomeling van Dark Night en zoon van Dark Flame." Met die woorden hief hij zijn hoofd trots, ookal had hij ze uitgeroeid.
"Nou tot ziens, onze wegen scheiden zich." Waren zijn korte woorden.
Hij draaide zich om en galoppeerde weg, "Als we elkaar nog tegen komen wil ik je naam weten." Echode het nog.

[sorry voor de korte post]