New yearling here in danger :'D

In een lichte draf ging de bruine jaarling naar de kliffen toe. Haar ready-to-take-over-the-world-blik gleed langs de kliffen. Nou, daar was ze dan. De veradelijke kliffen vol beestjes, rotsen en andere dingen die het veradelijk en levensgevaarlijk maken. Haar glanzende hoeven denderden over de rotsige grond. Het tikte haast. Ze had gehoord over deze gebieden, het zou er prachtig zijn, maar er zouden tweevoetigen zijn, mensen heetten ze? Dat maakte Visual niet uit. Het was hier eigenlijk best mooi. Ze was een neutrale jaarling. Toen ze over deze gebieden hoorde, ging ze als de hazenwind d'r naartoe, gelukkig had ze wel die pauze gemaakt onderweg: Hier waren maar een paar rotsplantjes, en de rest was kaal en dood, eigenlijk was er niets hier te eten. Ze besloot haar pas om te zetten in stap. Ja, ze zag het helemaal, een leven hier. Door de opwinding zag ze niet eens dat er ook een rand was, een grens aan de rand van de kliffen, waardoor ze bijna... ze wist niet hoeveel kilometer of meter de woeste zee met puntige rotsjes in zou storten met een grote hinnik. Visual stopte gelukkig vlak voor de rand van de kliffen, haar donkerbruine manen wapperend in de wind, en ze deed haar ogen ook dicht met die striemende wind. Ze leunde naar voren, ze snoof de frisse zeelucht op, en toen gebeurde het. Ze steigerde, en verloor haar evenwicht, en voor ze het wist, lag ze half op de kliffen, en haar achterhand bungelde ergens gevaarlijk in de kliffen. Meteen probeerde Visual overeind te komen, alle kracht gebruikte ze om het te doen, maar het lukte niet. Ze klampte zich dan maar enigszins vast aan een paar stenen, rotsachtige rotsen, of iets dergelijks dat haar gewicht kon houden. Ze hinnikte luid om hulp, zou iemand komen? Gelukkig, ze zag daar al een schim.

[voor iedereen =D]

Voorzichtig liep Pepper over de kliffen, met maar één vraag, wat doe ik hier?
Maar goed, de 3 jarige merrie was hier nieuw en wou de gebieden verkennen.
Opeens hoorde ze een luide hinnik, het was een roep om hulp.
Haar neutrale oren schoten naar voren, de goede merrie dacht niet meer aan de gevaren en behendig sprong ze van klif naar klif.
Opeens brokkelde er een klif af vlak waar Pepper op stond, bliksemsnel sprong ze op een andere klif.
De paint merrie trilde van schrik, he?
Daar was het paard, dravend ging ze naar het paard.
"Gaat het? Dit gaat misschien pijn doen maar dat is beter dan dood gaan." Gelijk pakte ze met haar mond een hele grote pluk manen, en trok er hard aan.
"Het spijt me vreselijk!" Verontschuldigde Pepper al trekkend.
Nog één laatste ruk en het paard stond weer op vaste grond.
"Gaat het?" Vroeg Pepper trillend.
"Hoe heet je, ik heet Pepper."
Vragend keek Pepper het paard in de ogen en wachtte af...

[inspiloos]