Tam,tam,tam taaaaammm

Onrustig draafde ze nog steeds heen en weer, haar hals gekruld,haar oren tegen haar schedel aangedrukt en haar staart die nijdig heen en weer sloeg, Weer verliet haar keel een nijdige chagerijnige hinnik. Ze wilde weg hier, waarom had ze geprobeerd hun te helpen, het moest het lot wel zijn geweest of anders, alsof iets wilde dat ze het deed, ze had alleen wel besloten dat ze hierna zou veranderen tot een compleet ander paard, niet meer lief en aardig zijn zoals ze afentoe deed maar gewoon hard en hartloos, dat was misschien wel beter of niet. Haar hals was inmiddels al bezweet en de rest van haar lichaam ook maar dat gaf niks. Ze wilde weg, afentoe trapte ze nijdig en boos tegen het houtwerk aan maar veel hielp het niet

[flutje , opening isz nii me beste ding... Only,,,]

Woest sloeg hij tegen de wanden van het donkere hok. Als ze hem écht gek wilden maken moesten ze hem vooral in dit stinkende hok laten zitten. Helemaal gek werd hij. Compleet gestoord. De volgende keer dat zijn stal los gemaakt zou worden zou hij hem weer aanvliegen en proberen te ontsnappen. Pissig was hij. De aderen stonden op zijn strak gespannen lichaam. Zweet droop van zijn enorme lijf dat helemaal onder het schuim zat. Zó nat was hij, zo had hij gezweet en zich ingespannen. En nog gaf Azacar zich niet gewonnen. Weer beukte hij met zijn schouder tegen de deur en liet een oorverdovend gehinnk horen. Dat inmiddels rauw en schor klonk. Wat wilde je ook anders? Het wit van zijn ogen was continue te zien. Hij ging zo op in zijn woede dat hij de andere twee compleet vergat. Zo in zijn eigen wereld was hij. Nou dat nog niet eens. Hij was gewoon verdoofd door de woede. Alsof hij alles als een waas meemaakte.

Akeana stond nog steeds achterin het hok. Ze had nog geen stap verzet sinds ze in het hok was geduwd. Donker en stinkend was het hok. Naast haar in het andere hok hoorde ze haar vader tekeer gaan. Zacht hinnikte ze naar hem om zijn aandacht te trekken. Eigenlijk wilde ze bij hem in het hok zijn ze vond het gewoon dood eng alleen in een groot donker hok. Ze keek naar de kan waar haar vader stond. Er zaten trailies tussen hun. Ze zag hem wild doen zo had ze hem nog niet gezien.


[Mega Flutje >_<]

Het schuim begon zich te vormen op haar vacht en de merrie begon rustiger te worden, zoals ze nu was kon ze niks, ze moesten elkaar helpen want dan konden ze misschien ontsnappen en een plan bedenken. Ze vreef met haar neus langs haar voorbeen en brieste zacht terwijl ze zacht hinnikte om de aandacht van de andere te krijgen, de grootte hengst naast haar was ook totaal opgefokt, logisch want het was niet fijn hierzo. Ze brieste nogmaals en keek even naar haar kont, het bloedde een beetje want ze hadde behoorlijk hard geslagen met die lange dingen met een touwtje eraan. Het was een beetje pijnlijk maar door alle spanning had ze het niet eens gevoeld in het begin. Ze brieste rustig en keek naar de hengst, ze stond een ogenblik stil en keek naar hem terwijl haar vacht beefde, beefde van angst en spanning.

Traag maar toch begon het zachte gehinnik aan sterkte te winnen en tot hem door te dringen. Zijn ademhaling werd trager en zijn ogen kleurden weer terug naar de normale, ijsblauwe kleur. Een zuch ontsnapte uit zijn keel. Nu pas begon hij na te denken. Het was namelijk volkomen zinloos was hij deed. Het zachte gehinnik van zijn dochter naast hem trok zijn aandacht en hij snelde zich naar haar kant waar hij zijn neus tegen de tralies drukte. Normaal gesproken zou hij zoiets niet doen. Maar ergens gaf hij om het kleintje. "Akeana, mijn dochter." fluisterde hij zacht en bijna onhoorbaar. En hinnikte zacht maar bemoedigend terug. "Ik ben hier." mompelde hij zacht. Waarna hij zich weer naar het midden van zijn stal bracht en rustig probeerde na te denken tot hij aan zijn andere kant ook iets hoorde. Rustig liep hij naar de kant waar de voskleurige merrie stond en drukte ook zijn neus tegen de tralies. "Wie ben jij eigenlijk?" klonk zijn stem schor maar nog altijd afstandelijk terwijl zijn ijsblauwe ogen die van de merrie vonden.

Na een tijdje zag Akeana der vader naar de trailie's komen en duwde zijn neus er tegen aan. Hij zei Akeana maar ze begreep niet dat hij dat tegen haar had. Pas toen ze een beetje na ging denken begreep ze dat hij het tegen haar had. Het kwam ook wel door dat hij vader mijn dochter achter de naam zei. Hij hinnikte terug naar haar en mompelde dat hij daar was. Akeana liep naar de trailies. "P p p papa wat gebeurt er toch? Ik ben bang." Ze merkte dat hij er niet meer stond maar weer in het midden. Had hij het nog wel gehoort of niet en tegen wie was hij nu weer aan het praten. Akeana kon net niet door de trailie's kijken daar was ze eigenlijk nog net te klein voor.

Verbaasd keek ze op toen ze merkte dat de hengst zo snel kalmeerde, rustig hoorde ze hem spreken tegen het veulen, ze was inmiddels dichter naar de tralies gelopen waar de hengst stond. Ze keek naar de hengst en merkte dat hij naar de kant liep waar zij zich bevond. Ze was inmiddels al op adem gekomen en wilde ook gewoon rustig proberen te blijven. "Wie ben jij eigenlijk ?" vroeg de hengst met een stem die schor en afstandelijk klonk. Curlin keek hem aan, zijn ijsblauwe ogen waren aan de ene kant prachtig, haar bruine ogen vonden de zijne en ze begon met spreken, "Wie ik ben, Curlin, en wie mag jij zijn ?" zei ze rustig en helder, ze liet het niet fell klinken tenminste, als de hengst dat deed zou ze het wel weer doen maar voor nu niet

Een vage grijns verscheen voor een paar tellen op zijn gezicht. Maar die veegde hij er snel weer af. Al dit alles verwarde hem. En juist nu moest hij niet ineens weekhartig worden. Maar hij moest wel toegeven dat hij respect voor de merrie had. Ze had moeite gedaan hem te bevrijden terwijl ze hem totaal niet kende. En door hém zat ze nu hier. Gevangen in zo'n stinkend hok. "Aangenaam Curlin. Azacar is de naam.". Klonk zijn stem kalm maar nog altijd trots. Want niemand, zelfs zo'n mensenjong zou hem niet kunnen krenken. Een blik, gemengd met woede, haat afstandelijkheid maar ook ergens diep verborgen onder dat ondoorbreekbare masker van hem iets warms. Wat totaal niet bij hem pastte. Toch wendde hij zijn blik niet af maar bleef de merrie aanstaren in haar bruine ogen.

Akeana begon van de stress erg moe te worden en zakte door haar benen. Het was echt allemaal veelste vermoeiend voor een pas geboren veulen. Toen ze door haar benen was gezakt legde ze haar benen onder der lichaam en der hoofd richting haar buik op de grond gelegd. Al snel viel ze in slaap wat eignelijk op dit moment vreselijk gevaarlijk nu kon ze zich zelf niet verdedigen als de mensen kwamen. Maar Akeana kon er gewoon niets aan doen. Het was ook gevaarlijk omdat haar vader der niet kon beschermen omdat hij in een andere stal stond.

Curlin luisterde naar de zwarte hengst die zichzelf voorstelde als Azacar, ergens achter zijn harde masker merkte ze toch dat hij iets warms in zich had, ze bleven elkaar aan kijken. Het bracht een warm gevoel bij haar op, alsof alles om hun heen verdwenen was, en alleen de tralies er nog stonden. Ze wilde er eigenlijk het liefst onder door, ze wilde het ook gaan proberen als het haar lukte. Toen hoorde ze het veulen, ze hoorde dat het ging liggen, ze moest waarschijnlijk moe zijn geweest,logisch want het was voor haar nog zwaarder dan dat het voor hun moest zijn, zij was kleiner en zwakker dan hun, maar zelfs voor haar begon het wel zwaarder te worden maar zichzelf laten kennen dat nooit, ze zou vechten voor haar leven, laten zien wat een wild paard zijn inhield. Echt wild en gek zijn dacht ze rustig. Haar neus bleef rusten bij de tralies. Wat moest ze zeggen ? Haar ogen sloot ze voor enkele secondes waarna ze ze weer opende en in de ijsblauwe kijkers van Azacar keek, Haar oren in de richting van hun gericht zodat ze kon horen wat er gebeurde als er wat gebeurde..

Hoelang zaten ze hier nu al? Te lang. Maar wat kon hij uitrichten? Niets. Die mensen met hun sloten, hun zwepen en geweren. Daar kon hij als paard van vlees en bloed toch niets tegen beginnen? En hij had wel gemerkt dat wanneer hij niet agressief deed hij ook niet geslagen werd. En zo nu en dan was dat wel fijn. Of al dat getrek en gemier. Het was niet zo dat hij die jongen, Ryan of hoe die ook heette alles zomaar liet doen. En mak was hij ook zeker niet. Een normaal paard had ook op een andere aanpak gehoopt. Maar als Aza bij zichzelf te rade ging. Dan was hij zelf eigenlijk ook zo. Want als hij een mens was. Hoe zou hij het dan doen? Traag schudde hij zijn edele hoofd waarna hij zijn neus tegen de tralies liet rusten en Curlin bemoedigend aan keek. De jongen dacht nu misschien dat hij op zijn rug kon zitten maar Azacar wachtte alleen maar zijn kans af. Als de jongen dacht dat hij braaf was, zou hij ook minder voorzichtig worden. Zijn lippen krulden zich in een valse grijns terwijl hij zich een plan bedacht. Toen de enorme zwarte hengst echter niets meer hoorde aan de andere kant van hem draaide hij zich meteen om. In een draf ging hij naar de andere kant van zijn stal waar hij Akeana kon zien. Al zijn spieren waren meteen aangespannen. De angst dat ze weg was of dat er iets was, was overduidelijk van de grote hengst af te lezen. Maar gelukkig was ze gaan liggen en leek het erop dat ze sliep. Een zucht van opluchting verliet zijn keel toen hij haar zag liggen. En hij was vertederd. Aza had nooit verwacht dat hij zoveel op een ander had kunnen geven. Ook meer dan hem lief was. Want het was helemaal niet zijn bedoeling geweest. Toch gebeurde het. Want Akeana was voor hem nog belangrijker dan zijn eigen leven.

Akeana lag nog steeds te slapen. Ineens viel der iets in het gangpad. Akeana schrok gelijk wakker en sprong angstig omhoog. Ze rende gelijk naar de kant waar haar vader stond. Haar neusgaten stonden wijd open en er kwam een doodsbang hinnikje uit haar keel. Ze stond tegen de muur aan. Als je dan aan de kant van haar vader zou staan zou je der niet eens kunnen zien vanwege de tralie's kon je niet zien wat er bij de muur aan de andere kant stond.



[flutje ]

Verbaasd keek ze op toen Azacar verdween en naar de andere kant liep, Curlin haar ogen vlogen overal heen, vooral toen ze het doodsbange hinnikje hoorde. Ze brieste en deed aarzelend een paar passen naar voren en keek voorzichtig tusse de trailies door wat er eigenlijk te zien was en belangrijker, of er een uitweg was natuurlijk. Hard brieste ze en keek ze naar dat gene wat voor haar was, een donker gedeelte van de stal, naast haar stond niks, Only een muur die behoorlijk hard was, helaas. Hoe zou ze hier ooit weg kunnen komen ? De stal was geen optie, ze moest zich gedragen en op een gegeven moment haar ruiter van zich af werpen en rennen voor haar leven wanneer die kans er was.